Andrzej Dalkowski urodził 8 października 1927 r. w Toruniu. Był synem Romana i Marii. W Toruniu ukończył szkołę powszechną i gimnazjum handlowe.Po wybuchu II wojny światowej, od 1943 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną harcerstwa. Podczas okupacji stracił ojca w niemieckim obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Był delegatem Rady Politycznej na Kraj. Po wojnie był poszukiwany za działalność niepodległościową przez unkcjonariuszy Komendy Miejskiej MO oraz Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa w Toruniu. Wiosną 1951 r. przekroczył granicę i dotarł do amerykańskiej części Berlina.
W Essen zaangażował się w działalność Rady Politycznej Stronnictwa Narodowego. Od 1952 r. był aktywnym członkiem delegatury Stronnictwa Narodowego na RFN. Do 1952 r. mieszkał na terenie Düsseldorfu, aby ostatecznie przeprowadzić się do Monachium. W międzyczasie w 1953 r. podjął służbę w polskich Kompaniach Wartowniczych i Technicznych przy Armii Amerykańskiej. W 1963 r. był sierżantem i szefem kancelarii Kompanii Wartowniczej Labour Service Signal (Kompania Wartownicza Sygnalizacyjna) w Monachium. Kilka lat po powstaniu Zjednoczenia Polskich Uchodźców (ZPU) na terenie RFN włączył się aktywnie w działalność tej organizacji.
W ZPU pełnił wiele różnych funkcji m.in. w 1954 r. był członkiem Ogniska w Mannheim, a w latach 1958-1960 był przewodniczącym komisji rewizyjnej w zarządzie III Okręgu, w latach 1965-1969 był zastępcą członka zarządu głównego oraz zastępcą delegata do Rady ZPU z III Okręgu. W latach 1969-1973 był zastępcą członka zarządu głównego. W latach 1973-1983 był drugim wiceprezesem zarządu głównego oraz przewodniczącym komisji młodzieżowej przy zarządzie głównym. W 1983 r. został ponownie wybrany delegatem do Rady Narodowej w Niemczech, zastępcą delegata do Centralnego Związku Cudzoziemskich Uchodźców / Międzynarodowa Organizacja Uchodźców (niem.: Zentralverband für Ausländischer Flüchtlinge in der BRD – dalej czytaj: ZAF). W latach 1983-1984 został wybrany wiceprezesem zarządu głównego ZPU oraz delegatem do ZAF i Oddziału Rady Narodowej. W międzyczasie został 28 października 1981 r. przewodniczącym Rady Parafialnej przy Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. W 1990 r. po 37 latach pracy w Kompaniach Wartowniczych przeszedł na emeryturę. W dniu 14 września 1990 r. otrzymał honorowe członkostwo w 69 batalionie przy 236 i 534 Kompanii Sygnalizacyjnej Armii Amerykańskiej.
Zawsze aktywnie włączał się w życie kulturalne Polaków w Niemczech. Działał również w Polskiej Parafii i Diecezji Polskiej w Niemczech – Polskiej Misji Katolickiej w Monachium. Współpracował z redakcją czasopisma „Polak”. Był głównym orędownikiem i przedstawicielem Muzeum w Rapperswilu na Niemcy Zachodnie. W 1997 r. zaangażował się wspólnie z Konsulatem Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium w przeniesienie z cmentarza Wesfriedhof na cmentarz Perlacher Forst ciał zmarłych po wojnie żołnierzy z Brygady Świętokrzyskiej.
W 1999 r. przyczynił się do postawienia pomnika upamiętniającego pomordowanych w KZ Dachau na cmentarzu Leitenberg w Monachium. Od lat troszczył się i opiekował polskimi miejscami pamięci w Niemczech, pełnił rolę nieformalnego kustosza tych, tak ważnych dla Polski i polskiej sprawy miejsc. W 2003 r. założył fundację im. Romana i Marii Dalkowskich w Toruniu, której celem jest popularyzacja wiedzy o rodzinie walczącej o Polskość na Pomorzu w czasie II wojny światowej. Tablica pamiątkowa, która upamiętnia działalność jego rodziców i miejsce spotkań onspiracyjnych w czasie drugiej wojny światowej, została wmurowana w Toruniu przy ul. Łaziennej 30. W 2009 r. jego Fundacja została wyróżniona przez Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego: Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano – Pomeraniensis.
Zmarł 15 maja 2017 r.
Materiał przygotowany na podstawie opracowań dr Łukasza Wolaka
Informacja i zdjęcie pochodzą ze strony internetwoej Konsulatu Generalnego RP w Monachium – www.monachium.msz.gov.pl