W środę zmarł Wojciech Młynarski – poinformowała jego córka Paulina Młynarska. Młynarski – bard, poeta, artysta kabaretowy, autor piosenek, ale też dramaturg, scenarzysta i reżyser teatralny, 26 marca skończyłby 76 lat.
„Dziś o godzinie 20.40, po bardzo długiej chorobie umarł nasz tata Wojciech Młynarski. Bardzo prosimy media o danie nam czasu na przeżycie tego w pokoju. Paulina, Agata i Jan Młynarscy” – napisała córka artysty na Facebooku.
Młynarski był autorem ponad dwóch tysięcy tekstów: piosenek lirycznych, ballad, „obrazków obyczajowych”, piosenek „szlagwortowych” i songów politycznych, który od blisko 50 lat miał swoją wierną publiczność.
Wojciech Młynarski urodził się 26 marca 1941 r. w Warszawie. W 1963 r. jako absolwent polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, po obronie pracy magisterskiej „O dramaturgii Witkacego” postanowił zostać zawodowym aktorem i piosenkarzem. Debiutował na początku lat 60. na scenie kabaretowej i teatralnej klubu studenckiego Hybrydy. Kilkakrotnie wtedy wygrał Giełdę Piosenki w Polskim Radiu.
W 1964 r. był już zdobywcą dwóch głównych nagród na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za utwory „Z kim będzie ci tak źle jak ze mną” w interpretacji Kaliny Jędrusik i „Spalona ziemia”. Autorem muzyki był kuzyn Młynarskiego – Roman Orłow.
W 1965 r. zdobył w Opolu kolejne wyróżnienia za „Polską miłość” i „Światowe życie”, a nagrodzona w 1967 r. w Opolu piosenka „Jesteśmy na wczasach” z muzyką Janusza Senta przyniosła mu już ogromną popularność.
Od połowy lat 60. Młynarski współpracował też m.in. z kabaretem Dudek, z którym nieodmiennie kojarzą się dwa inne wielkie przeboje artysty: „W Polskę idziemy” i „W co się bawić” oraz z kabaretem Owca.
Podczas swojej pracy w latach 60. w telewizyjnej redakcji rozrywki stworzył cykl piosenek „Porady sercowe”. Jedna z „porad” – „Polska miłość” weszła do klasyki repertuaru, zaś „Niedziela na Głównym” była po części inspirowana wielkim przebojem piosenki Gilberta Bécaud – „Dimanche a Orly”. Po latach inna piosenka „W Polskę idziemy…” stała się niemal nieoficjalnym hymnem gierkowskiej prosperity.
W latach 70. artysta zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe i musicalowe: „Henryk VI na łowach”, „Cień”, „Awantura w Recco”. Jest autorem przekładów piosenek z musicali „Kabaret”, „Jesus Christ Superstar” i „Chicago”.
W stanie wojennym Młynarski zamilkł. Tylko dla własnej przyjemności tłumaczył wtedy songi Brela.
Klimaty połowy ponurych lat 80. wyrażał słynny spektakl Młynarskiego „Róbmy swoje”; był on zgodny z życiową dewizą autora, że „w momentach trudnych trzeba pracować ze zdwojoną siłą” Za ten spektakl w 1985 r. otrzymał Młynarski Nagrodę Kultury Solidarności, która, jak zaznaczał, bardzo sobie cenił.
Na scenie teatru Ateneum zrealizował programy autorskie poświęcone wybitnym wykonawcom i twórcom piosenki artystycznej – „Brel”, „Hemar”, „Ordonka” i „Wysocki”.
Wojciech Młynarski, obok Jeremiego Przybory, Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty czy Jana Wołka, stał się jednym z najważniejszych poetów tworzących i kultywujących formę piosenki poetyckiej. (PAP)
Źródło: PAP.pl