Umowa koalicyjna podpisana: Dwa i pół miesiąca po wyborach do Bundestagu, umowa koalicyjna została podpisana przez czołowych przedstawicieli SPD, Zieloni i FDP. 8 grudnia w Bundestagu zostanie wybrany nowy kanclerz Niemiec.
Umowa koalicyjna podpisana: Najważniejsze punkty
W podpisanej we wtorek 177-stronicowej umowie koalicyjnej zatytułowanej „Odważ się robić większy postęp”, która była negocjowana przez wiele tygodni po wrześniowych wyborach do Bundestagu, partie SPD, Zieloni i FDP obiecują między innymi większe działania w zakresie ochrony klimatu i restrukturyzację przemysłu. Do 2030 roku Niemcy mają uzyskiwać 80 procent energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii.
Und so sieht das dann unterschrieben aus. #Koalitionsvertrag #Ampelkoalition pic.twitter.com/2ivLPot8X6
— Moritz Rödle (@moritz_roedle) December 7, 2021
Najważniejsze zmiany, które wprowadzi nowy rząd Niemiec to:
- Płaca minimalna ma szybko wzrosnąć z obecnych 9,60 euro do 12 euro. Czytaj dalej TUTAJ.
- Osoby długotrwale bezrobotne mają otrzymywać zamiast zasiłku Hartz IV tzw. dochód obywatelski. Czytaj dalej TUTAJ.
- Rocznie ma powstawać 400 tys. nowych mieszkań. Ponadto na obszarach o trudnym rynku mieszkaniowym czynsze w istniejących umowach najmu mogą wzrosnąć w ciągu trzech lat tylko o 11 procent, a nie jak dotychczas o 15 procent.
- Minimalny wiek uprawniający do udziału w wyborach federalnych ma zostać obniżony z 18 do 16 lat.
- Konopie indyjskie mają być dostępne dla dorosłych do celów konsumpcyjnych w licencjonowanych sklepach.
- Kontrowersyjny zakaz reklamowania aborcji (paragraf 219a kodeksu karnego) ma zostać zniesiony.
Umowa koalicyjna podpisana: Nowy rząd
6 grudnia został przedstawiony nowy rząd koalicyjny. Kluczowe ministerstwa będą „w rękach silnych kobiet”. Nowym ministrem zdrowia został Karl Lauterbach. Skład nowego rządu możesz znaleźć TUTAJ.
8 grudnia Bundestag wybierze nowego kanclerza Niemiec
Obecny minister finansów i wicekanclerz Olaf Scholz zostanie wybrany w Bundestagu na kanclerza już jutro.
Olaf Scholz urodził się 14 czerwca 1958 roku w Osnabrück. Jego rodzice byli kupcami tekstylnymi. Po uzyskaniu matury w Gymnasium Heegen studiował prawo w Hamburgu. W 1985 podjął praktykę w zawodzie adwokata w ramach kancelarii prawniczej Zimmermann, Scholz und Partner w Hamburgu, specjalizował się w prawie pracy. W latach 1990–1998 pracował także w Zentralverband deutscher Konsumgenossenschaften, organizacji zrzeszającej stowarzyszenia konsumenckie.
W 1975 przystąpił do SPD, angażując się działalność w jej młodzieżówce Jusos, w której w latach 1982–1988 pełnił obowiązki wiceprzewodniczącego. Od 1987 do 1989 pełnił również obowiązki wiceprezesa IUSY. Od 1994 do 2000 stał na czele organizacji partyjnej w dzielnicy Altona, a w latach 2000–2004 był przewodniczącym SPD w Hamburgu. W 2001 wybrano go do zarządu federalnego partii, a od 2002 do 2004 sprawował funkcję jej sekretarza generalnego (ustąpił po tym, jak z przywództwa w partii zrezygnował Gerhard Schröder). W latach 1998–2001 i 2002–2011 zasiadał w Bundestagu, uzyskując mandat w okręgu jednomandatowym Hamburg-Altona. Był przewodniczącym frakcji SPD w komisji ds. zbadania tzw. afery wizowej. W 2001 przez krótki okres pełnił obowiązki senatora ds. wewnętrznych Wolnego i Hanzeatyckiego Miasta Hamburga.
Po wyborach w 2005 objął funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego SPD, którą sprawował do uzyskania nominacji na ministra pracy i spraw społecznych w rządzie Angeli Merkel w listopadzie 2007, kiedy to zastąpił Franza Münteferinga. W wyniku porażki wyborczej SPD w wyborach w 2009 objął ponownie obowiązki przewodniczącego partii w Hamburgu, a w listopadzie tegoż roku zakończył pełnienie funkcji ministra.
Od 2011 był wybierany na posła do hamburskiego parlamentu. 7 marca 2011 został burmistrzem Hamburga. W lutym 2018, po rezygnacji złożonej przez Martina Schulza, został komisarycznym przewodniczącym SPD. Pełnił tę funkcję do kwietnia 2018, gdy na czele partii stanęła Andrea Nahles. W marcu tego samego roku został wicekanclerzem oraz ministrem finansów w czwartym rządzie Angeli Merkel.