Holandia – Konwencja Światowego Dziedzictwa UNESCO, której celem jest ochrona zabytków przyrody i kultury, została podpisana w 1972 roku. Miejsce na tej liście świadczy o nieocenionej wartości i przyczynia się do zachowania tych zabytków i rezerwatów przyrody. Holandia jest dobrze reprezentowana na tej liście. Przedstawiamy 12 miejsc w Holandii wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Czytaj także: Lidl i Aldi: Ta metoda płatności znika na zawsze od lipca. 'Zmiana jest definitywna’
Miejsca w Holandii wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO
Schokland i okolice to dawna wyspa znajdująca się na Morzu Południowym, która została osuszona. Obszar ten wydaje się być niemal nietknięty przez działalność człowieka. Potwierdza to fakt, że obecnie teren ten zamieszkuje tylko pięć osób. To miejsce jest niezwykłe ze względu na bogactwo flory i fauny oraz jego historyczne znaczenie – właśnie przez to, w 1995 roku zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Linia obronna Amsterdamu to unikalny pierścień fortów z XIX wieku o długości 135 km, składający się z konstrukcji hydraulicznych, 42 fortów, wałów i śluz. Zbudowany w latach 1883-1920 innowacyjny system obronny był oparty na kontroli wód. Gdyby Amsterdam został zaatakowany, część terenów wokół miasta mogłaby zostać zalana, uniemożliwiając wrogom przedostanie się. UNESCO uznało to za niezwykłe rozwiązanie, które zasługuje na wpis na listę światowego dziedzictwa.
Sprawdź: 5 mniej popularnych, ale niezwykle urokliwych miast w Holandii
Wiatraki w Kinderdijk-Elshout to polder, który został osuszony przy użyciu systemu wiatraków już w XV wieku. Spośród dziewiętnastu wiatraków, które są obecnie zachowane, większość pochodzi z lat 1738-1740. Wioska Kinderdijk jest doskonałym przykładem holenderskiego krajobrazu, znanym na całym świecie. Te charakterystyczne wiatraki, razem z tamami, śluzami i pompami, zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1997 roku.
Woudagemaal to największa i nadal działająca stacja pomp parowych na świecie, zbudowana w 1920 roku. Po otwarciu przez królową Wilhelminę, odegrała ona kluczową rolę w osuszaniu regionu Fryzji. Przez lata stacja była doskonalona i modernizowana, co przyczyniło się do jej imponujących osiągnięć i silnego miejsca na liście UNESCO.
Beemster to gmina, która została doceniona przez UNESCO w 1999 roku ze względu na swój unikalny historyczny kontekst. Kilka wieków temu obszar ten był pod wodą, ale w 1612 roku rozpoczęto osuszanie tych terenów, przekształcając je w polder. Podczas tego procesu wprowadzono uporządkowany wzór geometryczny dla dróg i działek, tworząc z lotu ptaka efektowny widok, jak obraz złożony z różnych prostokątnych figur.
Czytaj także: Emerytura w Holandii: Tyle pieniędzy otrzymuje przeciętny Holender na emeryturze
Dom Rietvelda w Utrechcie to modernistyczna willa z 1924 roku, zaprojektowana przez architekta Gerrita Rietvelda, który jest jednym ze sztandarowych dzieł neoplastycyzmu grupy De Stijl. Jego budowa wymagała odwagi, ponieważ zerwał on z ówczesnymi konwencjami architektonicznymi, przewyższając modę tamtej epoki. Doceniło to UNESCO i w 2000 r. wpisało dom na listę światowego dziedzictwa. Usytuowany jest w jednej z dzielnic mieszkalnych Utrechtu, otoczony zwykłymi kamienicami, które kontrastują z jego charakterystycznym stylem.
Czytaj także: Holandia zakręca kurek z gazem na największym złożu w Europie
Morze Wattowe to charakterystyczny obszar przybrzeżny w okolicach wysp Fryzyjskich w Holandii i pomimo nazwy, nie jest to właściwie morze. Ten unikalny akwen został objęty ochroną ze względu na swoje znaczenie międzynarodowe jako obszar wodno-błotny. Zawiera on watty – płaskie równiny, które są odsłaniane podczas odpływu morza. Został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2010 roku.
XVII-wieczny pierścień kanałów w Amsterdamie to łukowe konstrukcje, które dawniej miały umożliwiać ostrzał artyleryjski w razie konieczności oraz chronić mieszkańców przed powodziami. Ten wyjątkowy system składający się z 45 kanałów został doceniony przez UNESCO w 2010 roku. Organizacja uznała, że osiągnięcie Holendrów stanowi „najwyższy poziom świadectwa mówiącego o znaczącym okresie w historii współczesnego świata”.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Wiadomości z Niemiec teraz także na kanale YouTube. Subskrybuj kanał PolskiObserwator.de i bądź na bieżąco. Zobacz wideo:
Fabryka Van Nelle w Rotterdamie to wyjątkowy budynek zbudowany w 1931 roku. Architekci chwalili fabrykę jako „najpiękniejsze widowisko współczesności” i „wiersz ze stali i szkła”, zainspirowany rosyjskim konstruktywizmem. Do 1996 roku była miejscem gdzie produkowano kawę, herbatę i tytoń. Obecnie budynek ten pełni funkcję siedzib firm. W 2014 roku został wpisany na listę UNESCO jako zabytek narodowy i zdobył pierwsze miejsce w rankingu 25 najpiękniejszych fabryk świata. Jest to nie tylko zabytek architektury, ale również pierwsza fabryka, w której zastosowano dużo przeszkleń, aby zapewnić optymalne oświetlenie dziennie.
Czytaj także: Holendrzy ostrzegają przed zakupami w Niemczech. „Będziesz rozczarowany”
Limes to granica cesarstwa rzymskiego w okolicach Renu, biegnąca przez Niemcy, Valkenburg na południu, a także rekonstrukcje Castellum pod Utrechtem oraz fortyfikacje koło Lajdy. Bogactwo pozostałości rzymskich fortyfikacji w tej części kraju czyni ten dawny region przygraniczny ważnym zabytkiem archeologicznym, którego wartości należy zachować dla przyszłych pokoleń – podkreśliła minister Van Engelshoven. Dolnogermański odcinek limesu stanowi świadectwo unikalnej historii rozwoju wojskowości w zachodniorzymskim cesarstwie. Rzymianie tworzyli innowacyjne konstrukcje, aby przystosować się do dynamicznego krajobrazu delty wielkiej rzeki. Decyzję w sprawie wpisania holenderskiej i dolnoniemieckiej części limesu na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO podjęto w 2021 roku.
Kolonie dobroczynności – prywatne ośrodki, zakładane w XIX w. w celu zwalczania biedy. Biednych i bezdomnych z miast osadzano w takich koloniach, dając im pracę na roli. Cztery z takich kolonii trafiły na listę UNESCO: Frederiksoord, Wilhelminaoord i Veenhuizen (Holandia) oraz w Wortel, Belgia.
Kolonie Dobroczynności to siedem historycznych obiektów w dzisiejszej Belgii i Holandii, założonych w XIX wieku w celu zwalczania ubóstwa. Były one częścią społecznego eksperymentu i miały za zadanie zapewnić zatrudnienie poprzez prace publiczne w nowych osadach rolniczych dla potrzebujących rodzin, ale także służyły jako miejsce skupienia włóczęgów i sierot. Choć początkowo kolonie spełniały swoje cele, ich działanie zostało zawieszone. Jednakże, zapoczątkowały nowe podejście do inwestowania w rolnictwo i zapewnienia edukacji i zatrudnienia dla społeczności. Historia kolonii, trwająca 175 lat, świadczy o ewolucji myśli społecznej w Europie w kwestii osób z marginesu społeczeństwa, które teraz posiadają pełnoprawne prawa, jak zapisane w Karcie praw podstawowych.
Źródło: whc.unesco.org, PolskiObserwator.de